wanneer ze naast elkaar zitten stopt zij altijd haar hand in het overhemd van haar man: hij legt uit waarom ze dat doet
Waarom is het gevoel over liefde nu zo anders dan weleer? Het lijkt vandaag wel onmogelijk, of op zijn minst heel moeilijk om een liefdesrelatie eeuwig te laten duren, terwijl dat vroeger zo normaal was en vanzelf ging. Misschien is de oorzaak wel te achterhalen in de gewoonte van deze tijd om "weg te knallen in plaats van te repareren." Dit gebeurt niet alleen met dingen die we gebruiken, maar ook met de relaties die we aangaan met mensen.
Het is daarom goed voor je gevoel om verhalen te lezen zoals we vandaag er eentje van hebben voor je. Een bewijs van pure liefde, eenvoudig maar onverwoestbaar.
Dit oude paar is van elkaar gaan houden toen ze nog heel jong waren, maar ze hadden een duidelijk plan: samen de rest van hun leven doorbrengen.
Nu ze ziek is heeft ze moeite met praten en is ze vaak aggressief, maar het plan blijft ongewijzigd, namelijk aan zijde blijven want na zovele jaren scheiden is dat hetzelfde als sterven.
"Ik was 19 jaar oud toen ik haar ontmoette. Zij was 16. We zagen elkaar elke donderdag, maar we deden niets bijzonders. We waren gewone mensen..."
"Ik was boer, maar elk afspraakje werd het steeds fijner. Ik weet niet precies meer wanneer we verliefd zijn geworden, of zelfs hoe het zo ver kwam dat we zijn gaan trouwen, het ging allemaal zo vanzelf. Ik kan niet zeggen wat de meest betoverende momenten zijn geweest, we waren gewoon elke dag gelukkig samen.
Het was op de dag van ons vijftigjarige huwelijksjubileum dat er iets begon te veranderen. We waren op de weg terug naar huis toen ze tegen me zei dat we de verkeerde weg waren ingeslagen. Ik heb haar niet tegengesproken, ik heb haar laten begaan. Haar vader had Alzheimer, net als zijn grootvader. Ik wist heel goed wat er aan de hand was. Toen kon ze zich namen niet meer herinneren en liep ze van huis weg. Op een morgen lag ze niet in bed en ben ik in het donker naar buiten gegaan en kon ik haar nog maar net zien. Ze wilde niet meer terug; ze verzette zich met al haar macht.
Nu gaan we er niet meer op uit, zoeken we geen vrienden meer op. Zij speelde piano en ik sloeg de bladmuziek voor haar om. Muziek was haar leven, maar plotseling wist ze niet meer hoe het moest. En zo zijn we nu hier aanbeland: voor mij is het geen veroordeling, het is een eer. De Here heeft haar bij mij gebracht. Ze heeft zich ten dienste gesteld van het gezin zolang ze dat kon, nu ben ik degene die voor haar zorgt.
Ik kan haar gedrag niet begrijpen, maar ik heb haar. Ik krijg haar nog steeds aan het lachen. Elke keer wanneer ik gekke geluiden maak of een tongscheet laat met mijn mond dan moet ze lachen. Elke ochtend zitten we in deze stoel en knuffelen we tot aan de middag. Ik knuffel haar meer dan dat ik mijn kleinkinderen heb geknuffeld."
"Ze steekt altijd haar hand in mijn hemd om mijn huid te voelen. Ze houdt nog steeds van zoenen geven. Zo nu en dan geeft ze me er een."
"Ze zegt geen woord, maar dat maakt niet zoveel uit. Ik zeg haar nooit dat ze zich moet kalmeren want alles is beter dan haar niet te hebben."
