"Ik weigerde mijn zoontje van twee de deur uit te laten gaan met de kinderen van de buren, hun moeder kwam bij me aan de deur"
Relaties met de buren zijn niet altijd gemakkelijk en als dit gecombineerd wordt met het natuurlijke wantrouwen dat we steeds meer hebben ontwikkeld tegenover mensen die we niet kennen, wordt alles ingewikkelder. Verhuizen naar een nieuw huis betekent dat je opnieuw moet beginnen in een andere wijk, nieuwe buren ontmoet en moet proberen een zo sereen en vredig mogelijk samenleven tot stand te brengen. Als er iets mis is of ons dwars zit, is het dan beter om iemand erop te wijzen of te doen alsof er niets aan de hand is om de vrede te bewaren? Als er kinderen bij betrokken zijn, is het onmogelijk om niets te zeggen. Zo vertelde een vrouw op het platform Mumsnet wat haar dwarszat na haar verhuizing en vroeg ze om een mening van andere gebruikers.
via Mumsnet
"Ongeveer twee maanden geleden zijn we met onze tweejarige naar een appartement verhuisd", schrijft de auteur van de post. "De afgelopen weken hebben de kinderen van de benedenburen me herhaaldelijk gevraagd of mijn zoon met ze mag spelen. Ik moet erbij zeggen dat ik ze helemaal niet ken."
De vrouw legt uit dat ze hun moeder een paar keer heeft begroet, maar nooit een echt gesprek heeft gehad. Om deze reden, en gezien de leeftijd van de twee kinderen, kwam hun verzoek haar nogal vreemd voor. "Ik denk dat een van hen rond de 11 is en de andere 12 of 13. Ik heb geen probleem met deze kinderen, maar ik vind het een beetje bizar dat ze tijd willen doorbrengen met een tweejarige, aangezien ze niets met elkaar gemeen hebben.”
Bovendien zijn de twee niet bepaald rustige kinderen, een aspect dat bijdraagt aan het voeden van de vermoedens en zorgen van de vrouw. "Ze staan bekend als nogal druk. Volgens een van de andere buren zou een van hen hebben geplaagd en staan ze erom bekend de hele tijd buiten te blijven, kattenkwaad uit te halen, enz."
Daarom heeft de hoofdpersoon van dit verhaal gekozen voor een compromis, om de relaties niet gespannen te maken maar de situatie tegelijkertijd in de gaten te houden.
"Omdat ik het niet ongemakkelijk wilde maken tussen mij en de buren, aangezien ik al verschillende keren had geweigerd, zei ik op het zoveelste verzoek: “Natuurlijk, ik pak even mijn spullen en dan kunnen we naar buiten”. De oudere jongen werd boos en zei dat hij mijn zoon alleen wilde meenemen. Ik zei nee en deed de deur dicht”.
Na deze episode kwam de moeder van de twee broers naar de vrouw om uitleg te krijgen over haar weigering. "De volgende ochtend klopte hun moeder op mijn deur en vroeg me welk spelletje ik aan het spelen was en wat mijn probleem was. Ze was heel boos, ze begon te schreeuwen en te vloeken, maar uiteindelijk lukte het me om van haar af te komen."
De terugkeer van haar man naar huis heeft een einde gemaakt aan de discussie, maar de vrouw vraagt zich af of zij het misschien was die overdreef en vraagt naar het standpunt van de gebruikers.
"Ik vind niet dat ik onredelijk ben, maar hun moeder gaf me het gevoel dat ik dat wel was. We zijn pas twee maanden geleden verhuisd, dus ik ben bang dat mijn antwoord voor veel problemen heeft gezorgd."
Wat zou jij in haar plaats hebben gedaan?
