Ze verlaat haar partner met kanker: “Ik hou van hem, maar ik kan hem niet helpen”
Wanneer een geliefde wordt getroffen door een ziekte, is het niet gemakkelijk om te accepteren of mee om te gaan. De reacties zijn subjectief, maar het is onvermijdelijk om een gevoel van wanhoop en angst te voelen dat de dingen niet goed gaan, evenals de pijn om de ander te zien lijden. Wat meestal het meest spontaan gebeurt, is om dicht bij hem of haar te blijven op het moeilijke pad dat hij of zij zal moeten nemen, en de kostbare tijd te koesteren die we nog samen kunnen doorbrengen. Een jonge vrouw heeft echter besloten om anders te doen en ervoor te kiezen haar partner te verlaten bij wie een hersentumor is vastgesteld. Laten we samen uitzoeken waarom.
via Daily Mail
Danielle Epstein is 32 jaar oud en moest een uiterst moeilijke beslissing nemen: die van het verlaten van haar partner, Jelle Fresen, 37 jaar oud, die de diagnose medulloblastoom graad 4 kreeg, een zeldzame vorm van zeer agressieve hersenkanker. Na een lange periode aan zijn zijde te hebben doorgebracht tijdens de ziekte, vond de vrouw het genoeg: de situatie bracht haar evenwicht en haar geestelijke gezondheid in gevaar en bracht haar op de rand van een zenuwinzinking.
Jelle onderging een operatie van 17 uur, waarna hij opnieuw moest leren lopen en zes weken lang bestraald moest worden, evenals negen maanden chemotherapie. Dit werd Daniëlle te veel en ze kon niet langer aan zijn zijde staan.
"Ik voelde me een vreselijk persoon om iemand te verlaten omdat hij kanker heeft, maar het schaadde mijn geestelijke gezondheid en ik kon Jelle niet helpen", legde Epstein uit. "Ik had paniekaanvallen en gebruikte veel medicijnen om te proberen me goed te voelen, ik kon zo niet meer leven. Ik hou nog steeds heel veel van hem en wil hem steunen, maar ik besefte dat ik het als zijn vriendin niet meer kon."
Daarom besloot Danielle iets te doen ter ere van haar ex: deelnemen aan de marathon van ongeveer 42 km die in Londen wordt georganiseerd om geld in te zamelen voor onderzoek naar hersentumoren. "Ik voelde me zo hulpeloos dat ik iets wilde doen", zei ze. "Ik ben geen hardloper, maar hij heeft verschillende marathons gelopen, dus ik dacht dat het een goede uitdaging voor mij zou zijn en een mooi eerbetoon aan hem."
De man, van zijn kant, zei: "Toen ze zei dat ze een marathon ging lopen, moet ik toegeven dat ik mijn twijfels had, want de enige keer dat ze met me meeliep, deed ze niets anders dan klagen. Ik bewonder haar discipline en doorzettingsvermogen."
Nu is de vrouw naar Thailand verhuisd om bij haar vader te gaan wonen, waar ze contact blijft houden met Jelle als vriend, en ze heeft een pagina geopend om geld in te zamelen voor onderzoek naar deze ziekte. Wat vind je van haar keuze?
