Ze deed alsof ze gek was en infiltreerde in psychiatrische ziekenhuizen: het verhaal van Elizabeth Cochran, een van de eerste onderzoeksjournalisten in de geschiedenis
Toen Elizabeth Cochran in het dagblad Pittsburgh Dispatch een vrouwonvriendelijk artikel las genaamd "Waar heb je vrouwen voor nodig", schreef ze een gepeperde protestbrief naar directeur George Madden. Ze had de brief ondertekend met Lonely Orphan Girl. In de brief drukt Cochran zich in die mate welbespraakt uit dat de redactie de mysterieuze auteur uitnodigde om zich bekend te maken, zo groot was de drang om te weten wie die brief had geschreven. Vanaf dat moment was het personage geboren dat zou worden herinnerd als een van de eerste vrouwen die de onderzoeksjournalistiek inging en de eerste was die undercover een reportage ging maken.
Het begin en een nieuwe richting.
Toen ze bij de redactie van de Pittsburgh Dispatch verscheen verkeerde de jonge Elizabeth Cochran in grote economische moeilijkheden. Na een eerste artikel zei directeur Madden haar wel te willen zien werken op zijn redactie en bood hij haar een vaste baan aan en een pseudoniem: Nelly Bly. In het begin schreef ze over en deed ze onderzoek naar de werkomstandigheden van vrouwen in fabrieken, maar het idee dat een vrouw schreef over deze onderwerpen zette de leiding ertoe om haar voor het vrouwenkatern te laten schrijven, dus over mode, samenleving en tuinieren.
Cochran die ontevreden was met deze nieuwe taken, liet zich overplaatsen naar de redactie die zich bezighield met het buitenland en vertrok naar Mexico voor 6 maanden tussen 1886 en 1887. Ze schreef over het leven van de mensen daar. In navolging van een kritisch artikel over de regering, die toen geleid werd door Porfirio Díaz, moest ze gedwongen het land verlaten. Het idee om weer over niemendalletjes te schrijven in Pittsburgh ging er bij haar niet in en besloot ze naar New York te verhuizen en carrière proberen te maken in de journalistenbranche, waar ze echt op waarde werd geschat. Voor het weggaan liet ze een kaartje achter voor haar collega waarop stond:"Beste Q.O., ik vertrek naar New York. Je zult weldra verhalen over mij horen."
Onderzoeksjournalistiek plegen in een psychiatrisch ziekenhuis.
Voet aan de grond krijgen in New York bleek een taaie opgave, maar na vier maanden ploeteren stonds ze voor Joseph Pulitzer, directeur van de New York World en kreeg ze een bijzondere en risicovolle opdracht aangeboden: ze moest doen alsof ze gek was en proberen om zich op te laten nemen in een psychiatrisch ziekenhuis voor vrouwen, en dan ontdekken wat er daadwerkelijk daar gebeurde. Ze zei ja en na een dag lang voor de spiegel vertrokken gezichten te hebben geoefend, ging ze naar een hotel en zorgde ze ervoor dat mensen haar zagen. Toen de politie kwam werd ze onderzocht door enkele artsen die prompt overeenkwamen dat het duidelijk om een "mentale aandoening" ging. Dit was het begin van de tiendaagse periode in het psychiatrisch ziekenhuis voor vrouwen op Blackwell's Island. Ze kwam er in die tijd achter dat de patiënten daar op allerlei manieren slecht werden behandeld: bedorven eten, smerig drinkwater, uren ingesnoerd zitten, van 06.00 tot 20.00 uur 's avonds op bankjes zitten zonder je te kunnen bewegen en het krioelde er van de ratten. Het water waarmee de vrouwen zich wasten was ijskoud, en als ze niet stil bleven zitten, kregen ze klappen van de verpleegsters. Toen de kerngezonde Bly sprak met enkele andere patiënten, begreep ze dat veel vrouwen daar helemaal geen psychische problemen hadden, maar dat ze gewoon apart werden gehouden van hun gezin om de meest uiteenlopende redenen, maar het kwam allemma op hetzelfde neer: ze waren tot last.
Toen ze eenmaal weg was van Blackwell's Island publiceerde Cochran een verslag van haar ervaringen onder de titel: Tien dagen in het gesticht. Haar werk had grote schandalen tot gevolg en leidde tot hervormingen in de psychiatrische opvang en een herziening van de behandelingsmethoden die werden toegepast. Deze hervormingen werden natuurlijk met weinig enthousiasme doorgevoerd. Daarnaast had Bly ook echt haar plaats veroverd als journaliste.
De wereld rond in 72 dagen.
Na haar belevenis in het gekkenhuis was Cochran eindelijk vrij om haar werk te doen en zich te richten op een andere fantastische onderneming. Ze stelde de directeur van de New York World voor om het verhaal De wereld rond in 80 dagen waarheid te maken. Ze had een jas, een koffertje en wat ondergoed bij zich op deze reis, die ze wist te maken in 72 dagen.
Vanaf dat moment was haar leven een aaneenschakeling van verschillende avonturen geworden, waaronder aan het hoofd staan van een bedrijf dat staal produceerde (eigendom van haar man op leeftijd), oorlogscorrespondente aan het oostfront in de Eerste Wereldoorlog, en het verslag van de gebeurtenissen tijdens de eerste historische parade van vrouwen die mochten stemmen in 1913.
