"Ik wil aan mezelf denken": oma weigert fulltime voor kleinkinderen te zorgen
Grootouders zijn kostbaar in het leven van veel gezinnen: ze houden onvoorwaardelijk van hun kleinkinderen en helpen hun kinderen die hen op bepaalde momenten nodig hebben. Maar al te vaak wordt aangenomen dat grootouders aanwezig moeten zijn en voor hun kleinkinderen moeten zorgen, waarbij ze zichzelf en hun behoeften misschien verwaarlozen. Waar ligt de grens tussen voor anderen zorgen en zichzelf verwaarlozen? Een jonge grootmoeder uitte haar mening online, in de hoop advies te krijgen en van mensen met een ander standpunt te horen.
via reddit
Not the actual photo - dassel/Pixabay
Deze grootmoeder hielp haar kleinzoon opvoeden, maar ze besloot "met pensioen" te gaan en niet meer fulltime voor haar kleinkinderen te zorgen om naar een andere stad te verhuizen. Haar dochter deelt haar keuze echter niet. De vrouw vertelt haar verhaal als volgt:
“Mijn man en ik kregen onze kinderen toen we jong waren (ik was 18 toen mijn dochter werd geboren, 21 toen ik mijn zoon kreeg). Mijn dochter werd zwanger toen ze 16 was. Ook nadat ze was verhuisd en getrouwd, waren mijn man en ik nauw betrokken bij de zorg voor de baby. In het begin omdat ze jong was en druk was met school en alleenstaande moeder zijn. Toen maakte ze haar studie af, kreeg een geweldige baan en haar man heeft ook een goedbetaalde baan. Ze werkten allebei veel uren en mijn man en ik waren eigenlijk een derde kind aan het opvoeden. We hebben hem naar school gebracht en pasten 's middags op. In de zomer bracht hij minstens een maand bij ons door. Daardoor zijn we heel hecht. We hebben geen spijt van wat we hebben gedaan en hebben ervan genoten. Onze kleinzoon is nu echter 18 en gaat naar de universiteit. Mijn man is met pensioen en we willen naar het zuiden verhuizen voor mooier weer en ontspanning. Dat is al jaren het plan. We zijn bezig met de verkoop van het huis en het is de bedoeling dat we er voor de kerst zijn."
Not the actual photo - Luana Azevedo/Unsplash
De vrouw vervolgt: “Het probleem is dat onze dochter twee jaar geleden een baby heeft gekregen, ons tweede kleinkind en nu weer zwanger is. Ze heeft haar baan opgezegd om thuisblijfmoeder te zijn voor de kleine, dus we hoefden niet hetzelfde met hem te doen. We houden van hem en verwennen hem, maar het wordt een andere relatie. Mijn dochter zegt dat we niet moeten verhuizen omdat ze misschien onze hulp nodig heeft. Ik zei dat terwijl haar vader met pensioen gaat, ik wil stoppen met de kinderopvang. Ik wil de grootmoeder zijn die haar kleinkinderen ziet en ze verwent, maar niet de grootmoeder die ze opvoedt. Ze was beledigd en zei dat dit gewoon is "wat grootmoeders doen". Mijn zoon geeft er niet om dat we verhuizen, hij woont in een andere staat en heeft geen plannen om kinderen te krijgen. We zullen ook dichter bij hem zijn met de verhuizing (niet heel dichtbij maar op dit moment zijn we 12 uur van hem vandaan, met ons nieuwe huis zouden het er ongeveer 4 zijn). Mijn dochter en haar man zijn boos op ons, vooral omdat ik zei dat ik "met pensioen ging". Ze zeggen dat ik het laat lijken alsof het zorgen voor mijn kleinzoon een ondankbare klus was."
Wat denk jij ervan? Denk je dat de oma ongelijk heeft of moet de dochter de motieven en behoeften van de vrouw begrijpen?
